Μια μικρή ομάδα εργαζομένων, κάποιας ηλικίας, συζητούσε και ζητούσε την ίδρυσή του.

Η απαίτηση υλοποιήθηκε μέσα σε εκείνη την εποχή των συμμετοχικών διαδικασιών και του αναπτυγμένου κινήματος, των συνθημάτων για δωρεάν παιδεία και για περισσότερο δημόσιο τομέα που είχε τότε τη σαφή προτίμηση έναντι του ιδιωτικού.

Από τους 28 μαθητές και 5 καθηγητές που αριθμούσε τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, έφτασε στους 120 μαθητές το Γυμνάσιο και 350 το Λύκειο, ενώ οι καθηγητές που προσφέρουν σήμερα (2006) τις υπηρεσίες τους εντός αυτών, ξεπερνούν τους 30.

Μέσα στα είκοσι δύο χρόνια λειτουργίας πέρασαν από το σχολείο αυτό των μη προνομιούχων, από τα φιλόξενα θρανία του, μερικές χιλιάδες μαθητών.

Πέρασαν ως μαθητές παιδιά αλλά και εργαζόμενοι: Στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, υπάλληλοι τραπεζών, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, του ΙΚΑ και του ΟΑΕΔ, του Νοσοκομείου και των Δήμων της περιοχής, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργάτες από τα κλωστήρια της Νάουσας και την Εγνατία οδό, ιερείς, στρατιωτικοί, μητέρες, άνεργοι (πόσο ταλαιπωρούνται οι νέοι μας από αυτή την κατάσταση της ανεργίας!!!) με τη γνωστή κάρτα ανεργίας κ.λ.π.

Άνθρωποι του μόχθου, μικροί και μεγάλοι (προϋπόθεση για την εγγραφή ο μαθητής να εργάζεται και ταυτόχρονα να είναι 14 ετών και άνω ?), που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση και που η ζωή, στους περισσότερους από αυτούς, δε φέρθηκε με τόση απλοχεριά και γενναιοδωρία.

Στην πλειοψηφία τους κατόρθωσαν να τελειώσουν το Γυμνάσιο ή το Λύκειο, να αποκτήσουν γνώσεις, να αναπτύξουν την κρίση και τη μόρφωσή τους . Κατάφεραν ν? αδράξουν αυτή τη δεύτερη ευκαιρία και να αφοσιωθούν σε μια από τις ?ευγενέστερες επιδιώξεις των σκεπτομένων ατόμων?.